Następnie przyjdzie nam zmierzyć się z nieco przykurzonym i zapomnianym „Portretem z pamięci” Stanisława Stanucha – debiutu, według wiedzy autora „Projektu” porównywanego do Camusa. Dla mnie książka ta ma wiele wspólnego ze znacznie późniejszym debiutem norweskiego pisarza, autora „Kolosa” z 1963 roku. Finn Alnæs w swym obszernym dziele stworzył bohatera, którego portret w miarę czytania ulegał zasadniczym przemianom, nie inaczej było z bohaterem Stanisława Stanucha, ale o tym później.
Na deser Mariusz Szczygieł zaserwował nam felietony ze słowem PRAWDA w tle. Kiedyś byłam stałą czytelniczką Dużego Formatu i zakup pierwszego czytnika elektronicznego sprawił, iż papier poza tym do origami stał się obcym tworem w moim domu, czynność czytania GW, która dostępna była jedynie w formie papierowej, przestała być moim cotygodniowym zajęciem. Felietony publikowane na łamach gazet coraz częściej wydawane są w formie książkowej, co mnie niezwykle cieszy, gdyż mogę je czytać w dowolnej kolejności, jak te publikowane przez Mariusza Szczygła na łamach Gazety Wyborczej. Szczególnie spodobały mi się „Prawda kogoś, kto żyje” i „Prawda po dwudziestu trzech słowach”.
Prawda nie jedno ma imię , nikt nie ma na nią monopolu. Jak pisze Mariusz Szczygieł „W amoku polowania na cudzą prawdę doszło do wielu przekroczeń. Nie są to tylko prawdy, z których ktoś zwierzył się reporterowi. Pojawiają się prawdy wyczute, prawdy wyczytane, prawdy wykradzione. Prawdy wydobyte czasem na siłę. A także prawdy, które w efekcie okazują się prawdkami. Odkryłem też prawdy, które znienacka rodzą się we mnie, kiedy ktoś mnie sprowokuje.”