uwa­ża in­nych lu­dzi za zja­wi­ska, a je­dy­nie sie­bie za re­al­nie ist­nie­ją­ce­go, gdyż je­dy­nie w so­bie od­czu­wa bez­po­śred­nio wolę, tę je­dy­ną praw­dzi­wą rze­czy­wi­stość, któ­ra jest jego isto­tą. Na in­nych spo­glą­da z obo­jęt­no­ścią, są­dząc, że jest od nich zu­peł­nie od­dzie­lo­ny. Po­twier­dza­jąc tak swo­ją wolę, ne­gu­je cu­dzą. To jest źró­dłem nie­spra­wie­dli­wo­ści, a tak­że i zło­ści — któ­ra jest wpraw­dzie bez­in­te­re­sow­na jak mi­ło­sier­dzie, ale w prze­ciw­nym kie­run­ku, gdyż wy­świad­cza in­nym przy­kro­ści i cier­pie­nia i cie­szy się nimi, nie ma­jąc zdol­no­ści od­czu­cia ich jako swo­ich."