„Podczas niedawnej podróży do ONZ spotkałam kobietę, która opowiedziała mi o swojej dziewięcioletniej córce, u której zdiagnozowano autyzm. Mieszkali w kraju o wysokich dochodach i mieli stosunkowo dobry poziom wsparcia medycznego, dlatego dziecko uczęszczało do edukacji włączającej i otrzymywało specjalne wsparcie w szkole ze względu na swoje trudności. Jednak pewnego popołudnia matka przyszła odebrać ją ze szkoły, nauczycielka stwierdziła, że ​​jej córka przez cały dzień była bardzo poruszona, bardziej niż zwykle. Nauczyciel zasugerował, aby ponownie udali się do lekarza w celu oceny problemu. Matka zapytała nauczyciela, co się stało. Nauczycielka odpowiedziała, że ​​nie jest lekarzem, więc nie można od niej oczekiwać, że zrozumie mózg córki. Kiedy matka mi to powiedziała, powiedziała: „Widzisz, jak profesjonaliści potrafią być ignorantami, nawet po uniwersytecie”. Matce zajęło mniej niż minutę odkrycie przyczyny niepokoju córki. W bucie dziewczynki znajdował się mały kamień.
„Widzicie więc powszechny błąd” – kontynuował Pūras. „Kiedy dana osoba postawi diagnozę, wszystko, co się potem wydarzy, będzie postrzegane przez ten pryzmat, a następnie zastosowane zostaną wyłącznie decyzje i metody leczenia biomedycznego”.