Fragment Przedmowy:

„Muszę jednak podkreślić jedną rzecz: nie jest to książka o bieganiu. Na rynku nie brakuje takich publikacji, a jako biegacz przeczytałem wiele spośród nich. Były to teksty pisane przez wtajemniczonych i kierowane do innych pasjonatów tej aktywności, tak się jednak składa, że odpowiedzi na pytania, czy biegacz powinien lądować na pięcie, czy na śródstopiu, albo czy jego celem powinna być kadencja wynosząca 180 kroków na minutę, to zagadnienia, które mają znaczenie tylko dla biegaczy podchodzących do tej dyscypliny sportu z ogromnym zaangażowaniem. Do licznych atutów Wytrzymałość zalicza się jednak przekonujący sposób, w jaki autor poszerza perspektywę odbiorcy swojego dzieła. W jednym z moich ulubionych fragmentów Hutchinson opisuje podjętą przez Jensa Voigta próbę pobicia rekordu świata w jeździe godzinnej. Voigt słynął z niewrażliwości na ból, gdy jednak zsiadł z roweru po poprawieniu rekordu, zmagał się z niewysłowionym cierpieniem. Jak opisał to Hutchinson: „ból spychany przez Voigta poza granice świadomości zalał go niczym potężna fala”. To opowiastka związana z kolarstwem, lecz w rękach autora Wytrzymałość staje się ona również sposobem na postawienie dużo głębszego i ważniejszego pytania dotyczącego zależności między naszą fizjologią a warstwą psychologiczną. W przypadku wielu podejmowanych przez ludzi działań nie sposób dokonać czegoś znaczącego bez poczucia dyskomfortu. Jak przedstawiają się zatem relacjełączące nas z tym bólem? W jaki sposób sygnały protestu wysyłane przez mózg wpływają na fizyczną wolę kontynuowania działań? Nie musisz być zagorzałym kolarzem, by docenić tę dyskusję. Jeśli już, te rozważania najprawdopodobniej odwiodą Cię od tego, by zostać kimś takim. „Wszystko mnie bolało — powiedział Voigt. — Szyja była obolała od trzymania nisko głowy w tej aerodynamicznej pozycji. Łokcie bolały od utrzymywania górnej części ciała w takim ułożeniu. Płuca bolały po tym, jak przez tyle czasu odczuwałem w nich palenie związane z tym, że domagały się tlenu. Serce bolało od nieustannego walenia. Plecy wręcz płonęły, a nie można zapominać o moim tyłku! Naprawdę byłem całkowicie pogrążony w świecie pełnym bólu”. O rany. Sama lektura tych słów wystarczyła, bym poczuł ból.

Czy Wytrzymałość zapewnia rozwiązanie zagadki moich dwóch wyścigów, podczas których uzyskałem zaskakująco dobre wyniki? W pewnym sensie tak. Teraz uświadamiam sobie jednak, że mój problem polegał na tym, iż próbowałem zrozumieć te starty, wykorzystując absurdalnie prosty model wytrzymałości. Ostatecznym rezultatem, na którym się skupiałem, był uzyskany przeze mnie czas. W tej sytuacji cofałem się, próbując znaleźć przyczyny, które musiały mi umożliwić osiągnięcie tego wyniku. Czy zrobiłem sobie przed wyścigiem jeden, czy dwa dni odpoczynku? Jak szybko biegałem podczas treningu w pagórkowatym terenie na tydzień przed zawodami? Jakie wnioski można było wyciągnąć z ostatniej serii interwałów zrealizowanej przed startem? Dane gromadzone dzięki naszym zegarkom z GPS-em sprawiają, że jeszcze bardziej kusi nas, by stosować ten sposób myślenia; taka mentalność zachęca nas do stworzenia prostego obrazu pokazującego, jak i dlaczego nasze ciało przemieszcza się w otaczającym je świecie. Obiecuję, że po tym, jak przeczytasz Wytrzymałość, już nigdy nie zadowolisz się takim prostym obrazem rzeczywistości. Nie brakuje rzeczy, których Garmin nie zdoła Ci powiedzieć. Na całe szczęście, jeśli chodzi o te liczne kwestie, mamy jeszcze Aleksa Hutchinsona.” (fragment wstępu Malcolm Gladwell)