odkryto istnienie ptaków, idee, które porządkowały nasz świat, weszły w fazę kryzysu. To, co przedtem wszystkim wydawało się zrozumiałe, proste i uporządkowane, sposób myślenia, dzięki któremu rzeczy miały się tak, jak się miały, nic już nie znaczył, a raczej przedstawiał wyłącznie jedną z niezliczonych możliwości; nikt nie wykluczał, że sprawy mogły się potoczyć na wiele innych sposobów. Można by powiedzieć, że teraz każdy się wstydził, że wygląda tak, jak się tego po nim spodziewano, i stara się przybrać wygląd osobliwy, zaskakujący: trochę ptasi, a jeśli niezupełnie ptasi, to taki, który by nie raził wobec dziwaczności ptaków. Nie poznawałem już własnych sąsiadów. Tak bardzo się nie zmienili, ale każdy, kto miał jakąś niepojętą cechę, zamiast ją skrywać jak dawniej, wystawiał ją na widok publiczny. I wszyscy sprawiali wrażenie, jakby w każdej chwili spodziewali się już nie prawidłowego następstwa przyczyn i skutków, jak przedtem, lecz czegoś nieoczekiwanego.