“Gdy pociągnęła pędzlem zdecydowanie i szybko, doznała dziwnego uczucia – jak by ją coś pchało do przodu, a jednocześnie nie pozwalało się ruszyć. Na białym płótnie pędzel zostawiał za sobą błyszczący, brązowy ślad. Pociągnęła po raz drugi – i trzeci. I tak na zmianę pauzując i błyskając kolorem, wprawiła się w taneczny, harmonijny ruch, w którym przerwy były jedną, a pociągnięcie pędzlem – drugą częścią rytmu; pracując szybko i lekko, pokryła płótno brązowymi, nerwowymi liniami, które wkrótce zamknęły pewną przestrzeń (czuła, jak ta przestrzeń olbrzymieje jej przed oczami). W dole, w załamaniu jednej fali, widziała już następną, wspinającą się nad nią coraz to wyżej i wyżej. Cóż może bardziej przerażać niż taka przestrzeń? Odstąpiwszy od obrazu, by nań popatrzeć, pomyślała, że oto znów wyrwała się z kręgu plotek, z życia, z wspólnoty ludzkiej, by znaleźć się twarzą w twarz ze swym starym, potężnym nieprzyjacielem: tą inną rzeczywistością, która nagle wyłoniwszy się naga spod osłony pozorowanej… położyła na niej swe ręce i objęła w posiadanie. Czuła w sobie niechęć i opór. Dlaczego zawsze musi ją coś ciągnąć i odwoływać od tego, co robi. Dlaczego nie może w spokoju porozmawiać z panem Carmichaelem siedzącym na trawniku? A poza tym sztuka stawia takie niezwykłe wymagania. Inne rzeczy godne czci nie pragną nic więcej poza kultem: mężczyźni, kobiety, Bóg zadowalają się, gdy kornie chylimy się przed nimi w hołdzie; lecz forma, choćby tylko w postaci białego abażuru na wiklinowym stole, podnieca do nieustannej walki, wyzywa do zmagań, z których człowiek musi wyjść pobity. Zawsze (być może tkwiło to w jej naturze lub w jej płci – nie potrafiła tego sama rozstrzygnąć), nim zamieniła rozwichrzenie normalnego życia na koncentrację malowania, przeżywała kilka chwil takiej nagości; wydawało jej się wtedy, że jest nie narodzoną jeszcze duszą, duszą pozbawioną ciała, wahającą się na jakimś wietrznym szczycie i wystawioną bez żadnej ochrony na wszystkie podmuchy zwątpienia. Po cóż więc malowała?”