„Zahipnotyzowana obrazem pusz­cza­łam wi­de­oklip wciąż i wciąż od nowa. Ży­je­my w cza­sach te­atra­li­za­cji wszyst­kie­go, ak­tor­stwo nie słu­ży już temu, że ktoś ko­goś lub coś gra, tyl­ko temu, że każ­dy z nas gra sie­bie. W tym świe­cie wszyst­ko jest sztu­ką (art), i ten fo­to­ge­nicz­ny wul­kan do­sko­na­le za­grał sa­me­go sie­bie. Świat jest za­wa­lo­ny „pro­jek­ta­mi ar­ty­stycz­nymi ­mi”, w ra­mach któ­rych stos ano­ni­mo­wych na­gich ciał gra stos ano­ni­mo­wych na­gich ciał; w któ­rych zwol­nio­ne z pra­cy włók­niar­ki na sce­nie te­atral­nej gra­ją zwol­nio­ne włók­niar­ki, w któ­rych opraw­cy wy­wi­ja­ją ma­cze­ta­mi, tłu­ma­cząc przy oka­zji, dla­cze­go swo­im ofia­rom od­rą­bią gło­wy; w któ­rych gło­wy wy­po­wia­da­ją sło­wa pod­dań­stwa, za­nim zo­sta­ną od­rą­ba­ne. Wszy­scy je­ste­śmy włą­cze­ni w „gru­py re­kre­atyw­ne­go, kre­atyw­ne­go i te­ra­peu­tycz­ne­go typu”, jak to się mówi zgod­nie ze słow­ni­kiem no­wo­cze­snych „kre­atyw­nych pro­duk­cji”. Po­li­ty­cy gra­ją po­li­ty­ków, Do­nald Trump zgry­wa się w sty­lu Do­nal­da Trum­pa, Hi­la­ry Clin­ton gra Hil­la­ry Clin­ton. Uchodź­cy też zna­leź­li się w „gru­pach re­kre­atyw­ne­go, kre­atyw­ne­go i te­ra­peu­tycz­ne­go typu” i tam, za po­mo­cą ma­gicz­nej in­ter­wen­cji ar­ty­stów, z ży­wych lu­dzi prze­obra­zi­li się w sym­bo­le i me­ta­fo­ry, w „ty­po­wą uchodź­czą nar­ra­cję”, w mi­gra­tion li­te­ra­tu­re, w mi­glit – to skrót, któ­ry już za­do­mo­wił się w mod­nym li­te­ra­tu­ro­znaw­czym slan­gu, w rzeź­by ludz­kich ciał, na któ­re za­miast gło­wy na­ło­żo­no wa­liz­kę owi­nię­tą dru­tem kol­cza­stym – to sym­bol mi­gra­cji, oczy­wi­ście. Na­wet ko­mór­ka nie jest już na­rzę­dziem, tyl­ko nie­zbęd­nym ele­men­tem uchodź­czej ap­tecz­ki „pierw­szej po­mo­cy”; te­ni­sów­ki też zno­wu sta­ły się krzy­kiem mody, ele­men­tem „mi­granc­kie­go szy­ku”, mar­twy­mi sym­bo­la­mi mi­gra­cji tych sześć­dzie­się­ciu mi­lio­nów ży­wych lu­dzi, bo tak ofi­cjal­nie zo­sta­li po­li­cze­ni. Ta licz­ba na chwi­lę po­ja­wi­ła się na glo­bal­nym licz­ni­ku ludz­kiej wraż­li­wo­ści, a po­tem z mocy ży­cia, któ­re to­czy się da­lej (za­wsze z mocy ż y c i a, k t ó r e t o c z y s i ę d a l e j), znik­nę­ła. Wszyst­ko jest ak­tor­stwem, naj­szczę­śliw­sze mo­men­ty na­sze­go ży­cia za­pro­jek­to­wa­ne są jak spek­ta­kle, na­sze ślu­by są te­atral­ny­mi przed­sta­wie­nia­mi, dla­te­go ubie­ra­my się w „ko­stiu­my”, opra­co­wu­je­my sce­na­riu­sze, za­pra­sza­my licz­nych go­ści – wszyst­ko po to, „