Pomimo słabej znajomości topografii terenu członkowie wyprawy zdawali sobie sprawę z potrzeby aklimatyzacji i choroby górskiej, mieli również wiadomość ryzyka, jakie wiązało się ze wspinaniem w wysokich górach.

Atrakcje, jakich dostarczyła wyprawa na Annapurnę opisane przez Maurice Herzoga nie ograniczały się jedynie do fantazji mapy, nie ma jak oszałamiające piękno himalajskich krajobrazów: „od cza­su do cza­su rzut oka w górę dla do­da­nia so­bie od­wa­gi. Spoj­rze­nia w dół na­to­miast nie są god­ne po­le­ce­nia, gdyż wi­dok tej nie­zwy­kle głę­bo­kiej prze­pa­ści mógł­by obu­dzić zwąt­pie­nia w naj­więk­szym opty­mi­ście.”

Jak się wlazło na Annapurnę, to pasowałoby z niej zejść a jak napisał Maurice Herzog: „po zwy­cię­stwie za­czy­na się dro­ga krzy­żo­wa. I tak było w tym przypadku, droga powrotna była iście krzyżowa. – Scho­dzi­my z An­na­pur­ny… By­li­śmy przed­wczo­raj na szczy­cie – La­che­nal i ja!!! I po chwi­li: – Mam od­mro­żo­ne ręce i nogi!…”Opisy leczenia odmrożeń przez doktora Oudota, przytoczone w książce przypomniały mi Stulecie chirurgów Jürgena Thorwalda:

„– Za mała i za cien­ka! – woła Oudot.
Za­czy­na się nie­cier­pli­wić. Mę­czą mnie te kło­po­ty ze sprzę­tem. Czy w kli­ni­ce uda­ło­by się za pierw­szym ra­zem?
Wresz­cie, po wie­lu go­dzi­nach, przy trzy­dzie­stej pią­tej pró­bie za­strzyk uda­je się. Po­mi­mo strasz­li­we­go bólu po­zo­sta­ję bez ru­chu; strzy­kaw­ka opróż­nia się. Oudot wy­mie­nia ją pre­cy­zyj­nym ru­chem na dru­gą, pod­czas gdy igła nie opusz­cza tęt­ni­cy.
Już przy dru­giej strzy­kaw­ce czu­ję cie­pło. Oudot jest ura­do­wa­ny!… Lecz go­rą­co sta­je się nie­zno­śne, znacz­nie sil­niej­sze niż w no­gach. Krzy­czę, przy­ci­skam się roz­pacz­li­wie do Ter­raya, nie po­ru­sza­jąc, mam na­dzie­ję, ani na cen­ty­metr wy­cią­gnię­te­go ra­mie­nia. Czu­ję wy­su­wa­nie igły, watę…
– Ko­niec z pra­wą ręką! Te­raz lewa!
Oudot nie wy­czu­wa tęt­ni­cy, nie ro­zu­mie, co się dzie­je. Tłu­ma­czę mu, że w mło­do­ści by­łem po­waż­nie ran­ny w to ra­mię. Wszyst­ko wy­ja­śnia się: oto dla­cze­go ci­śnie­nie krwi było ze­ro­we i tęt­no nie­wy­czu­wal­ne. Tęt­ni­ca prze­bie­ga ina­czej, nie da się zro­bić za­strzy­ku w zgię­ciu łok­cia; trze­ba wbić igłę w ple­cy, co bę­dzie bar­dzo trud­ne. My­ślę, co to było z pra­wą ręką! Na­gle za pią­tym lub szó­stym ra­zem Oudot woła:
– Je­stem!
Zu­peł­ny bez­ruch: strzy­kaw­ka na­stę­pu­je po strzy­kaw­ce…
– Trze­ba zro­bić blo­ka­dę!
Nie wiem, co to jest. Oudot tłu­ma­czy mi, że cho­dzi o wstrzyk­nię­cie no­wo­ka­iny do wę­zła lim­fa­tycz­ne­go. Uży­wa się do tego dłu­giej igły, któ­rą wbi­ja się w szy­ję aż do oko­li­cy opłuc­nej… Słab­nę na tę wia­do­mość! To nie­moż­li­we. Przez całe go­dzi­ny zno­szę te cier­pie­nia; ni­g­dy nie będę miał siły wy­trzy­mać wię­cej. Lecz Oudot nie tra­ci cza­su, już igła jest go­to­wa; maca mi szy­ję.
– Ro­zu­miesz, to bar­dzo de­li­kat­ny ruch: trze­ba wbić igłę w pew­nym kie­run­ku, a po­tem, gdy się czu­je, że do­ty­ka ja­kiejś prze­szko­dy, skrę­ca się w lewo i au­to­ma­tycz­nie jest się na miej­scu.
– Uprzedź mnie, gdy bę­dziesz kłuł!
Ci­sza. Sły­szę, że po­ru­sza­ją ja­kieś przed­mio­ty.
– Wbi­jam – oznaj­mia Oudot.
Na­tych­miast na­prę­żam się, je­stem zde­cy­do­wa­ny nie po­ru­szać się ani o cal. Igła wcho­dzi, musi być nie­zwy­kle dłu­ga; do­się­ga bar­dzo czu­łe­go miej­sca: ból wy­dzie­ra mi krzy­ki. Ter­ray trzy­ma mnie. Oudot wy­ko­nu­je w tej chwi­li swój ma­newr, by wbić igłę w wę­zeł; czu­ję, że po­ru­sza się bar­dzo głę­bo­ko. Jest! Za pierw­szym ra­zem! Płyn musi się wle­wać, lecz nie czu­ję tego.
– Dłu­go to bę­dzie trwa­ło? – py­tam sa­my­mi war­ga­mi.
– Pra­wie ko­niec – od­po­wia­da mi, wstrzy­mu­jąc od­dech. – Trze­ba wstrzyk­nąć tyl­ko dwa­dzie­ścia cen­ty­me­trów sze­ścien­nych.
Czu­ję, że strasz­na igła zo­sta­je wy­cią­gnię­ta. Ko­niec. Mam te­raz spo­kój. Oudot jest bar­dzo za­do­wo­lo­ny: pra­wie cały dzień pra­cy, lecz uda­ło mu się zro­bić wszyst­ko, co chciał. Ni­g­dy w ży­ciu tak się nie na­cier­pia­łem. Je­że­li jed­nak nie stra­cę rąk i stóp, to dzię­ki Oudo­to­wi i jego wy­trwa­ło­ści. Oudot przy po­mo­cy Icha­ca zbie­ra in­stru­men­ty, aby prze­nieść je do na­mio­tu La­che­na­la.”

Dalszy opis drogi krzyżowej w książce!