“Małpolud okazał się nieznośnym nudziarzem. Ze względu na swe pięciopalczaste dłonie uważał się za równego mi i bez przerwy mełł ozorem, wygadując najwierutniejsze banialuki. Miał jedną dość zabawną cechę – upodobanie do układania nowych, fantazyjnych słów. Był, zdaje się, przekonany, iż prawidłowe posługiwanie się mową polega na używaniu określeń, które nie mają żadnego sensu. Nazywał je “wielkimi rzeczami” w odróżnieniu od “rzeczy małych”, czyli zwykłych, zrozumiałych spraw codziennego życia. Wychwalał pod niebiosa każdą uwagę, której nie pojmował, kazał ją sobie powtarzać, dopóki nie nauczył się niezrozumiałych słów na pamięć, a potem zanudzał nimi co potulniejsze Zwierzoludy, niemiłosiernie przekręcając wyrazy. Miał za nic wszystko co proste i zrozumiałe. Specjalnie na jego użytek wymyślałem najdziwaczniejsze “wielkie rzeczy”. Był chyba najgłupszym stworzeniem, jakie kiedykolwiek w życiu spotkałem; doprowadził do zdumiewającej perfekcji bardzo ludzką odmianę idiotyzmu, zachowując jednocześnie całą małpią głupotę.”