„Ktusz­tu­tak­ca­pi, iry­to­wał się Ga­briel. Nie do wy­trzy­ma­nia, ni­g­dy się nie myją. W ga­ze­cie na­pi­sa­li, że nie­ca­łe je­de­na­ście pro­cent miesz­kań w Pa­ry­żu ma ła­zien­ki, nie dzi­wi mnie to, ale prze­cież moż­na być czy­stym bez.

Ci tu­taj naj­wy­raź­niej się nie wy­si­la­ją. A prze­cież to wca­le nie śmie­tan­ka naj­brud­niej­szych lu­dzi w Pa­ry­żu. Ze­staw jest przy­pad­ko­wy. Nie moż­na za­kła­dać, że pu­bli­ka na dwor­cu Au­ster­litz cuch­nie bar­dziej niż na Dwor­cu Lioń­skim. No nie, nie ma po­wo­du. Ale cóż za fe­tor!
Ga­briel wy­do­był z kie­sze­ni je­dwab­ną chu­s­tecz­kę bar­wy bzu i przy­ło­żył ją do nosa.
– Kto tu tak śmier­dzi? – ode­zwa­ła się gło­śno ja­kaś ko­bie­ci­na.
To mó­wiąc, nie my­śla­ła o so­bie, nie była ego­ist­ką, cho­dzi­ło jej o za­pach bi­ją­cy od męż­czy­zny z chu­s­tecz­ką.
– Czar go­le­nia, per­fu­my Fio­ra, do­bra ko­bie­to – od­ciął się Ga­briel.
– To po­win­no być za­ka­za­ne tak za­tru­wać po­wie­trze – cią­gnę­ła nie­wia­sta pew­na swo­jej ra­cji.
– Je­śli do­brze ro­zu­miem, do­bra ko­bie­to, my­ślisz, że twój wła­sny za­pach może kon­ku­ro­wać z aro­ma­tem ró­ża­nych krze­wów. Otóż my­lisz się, sio­stro, bar­dzo się my­lisz.
– Ty sły­szysz? – ko­bie­ci­na zwró­ci­ła się do nie­po­zor­ne­go je­go­mo­ścia, któ­ry stał przy niej i praw­do­po­dob­nie miał pra­wo le­gal­nie na nią wła­zić. – Sły­szysz, jak mnie ta gru­ba świ­nia ob­ra­ża?”