Na wokandę wywołuję śmiech! Ten ostatnio zalazł mi za skórę! Myślałam, że śmiech jest śmiechem, oznaką radości, a jednak… podpadłam!

Śmiać trzeba się w odpowiednich momentach, w odpowiedni sposób, najlepiej serdecznie lub radośnie! Nie polecam śmiać się na pogrzebach czy podczas przemówień szefa, tu serdeczny śmiech nie zostanie doceniony! Śmiech nie jest tylko neutralną reakcją / emocją, śmiech może urazić, w związku z powyższym należy przed lustrem bądź widownią przećwiczyć, czy śmiejemy się naturalnie, szyderczo, nerwowo, a może nasz śmiech jest sztuczny? A co jeśli obdarzony naszym radosnym usposobieniem rozmówca poczuje, że sobie z niego drwimy? 

Śmiejesz się bo ci do śmiechu, to uważaj w jakim towarzystwie wydajesz z siebie salwy śmiechu. Bywa niezręcznie, głupio i czasami chcielibyśmy zapaść się pod ziemię, bo ośmieliliśmy się wyrazić nasze emocje. Staram się zrozumieć ten kodeks moralny / mody, co wypada, a co nie, jednak nadal nie opanowałam sztuki zrozumienia, dlaczego tak wielu ludziom śmiech, zwłaszcza donośny i energiczny kojarzy się z  czymś ocierającym się o pogranicze szaleństwa. Czemu śmiech ma być poddawany osądowi społeczeństwa? Nie mógłby być po prostu śmiechem? Kameleon przybierając ludzką postać chyba oszalałby od naszych savoir-vivre a o dress code nie wspomnę. Skomplikowaliśmy życie do granic niemożliwości.

Kiedy zatracamy się w świecie „narzuconych”, czy też odziedziczonych norm moralnych i społecznych, zatracamy po drodze część siebie, ubieramy maski, kopiujemy zachowania innych jak papugi ludzką mowę.